-
1 Sibylla
Sibylla, ae, f. (Σίβυλλα, aus Σιος [= Διος] βουλή, eig. Gottesraterin), die Weissagerin und Priesterin des Apollo, die Sibylle, deren zehn bekannt sind, s. 1. Varrob. Lact. 1, 6, 7 sqq.: Sibyllarum carmina, Lact. 2, 8, 48. – In der röm. Sage vorzüglich die zu Kumä, zur Zeit des Äneas, Verg. Aen. 6, 10. Ov. met. 14, 104 u.a. – eine andere kumäische, der die sogen. sibyllinischen Bücher (libri Sibyllini, alte Weissagungen) zugeschrieben werden, die dem Tarquinius von einer unbekannten Alten zum Kaufe angeboten, dann auf dem Kapitol verwahrt und in Bedrängnissen des Staates von einem besonderen Kollegium (anfangs duoviri, dann decemviri und quindecimviri, s. d.) nachgeschlagen wurden (s. Gell. 1, 19; etwas anders erzählt bei Plin. 13, 88), Cic. de nat. deor. 3, 5. Liv. 38, 45, 3. – / Auch Sibulla geschr., Val. Max. 1, 5 ext. 1. ed. Halm. Tac. ann. 6, 12 cod. M u. ed. Nipp. Vgl. Sibyllinus. – Dav. Sibyllīnus, a, um, sibyllinisch (Sibylla), sacerdos, Cic.: vaticinatio, Cic.: carmina, Lact.: libri, Cic. u.a.: libros Sibyllinos adire, Liv., inspicere, Frontin.: diess. auch fata, Cic.: absol., in Sibyllinis (verst. libris), Cic. de div. 2, 112. – / Auch Sibullini libri geschr., Fast. Praen. Apr. 4 im Corp. inscr. Lat. 12. p. 235. Corp. inscr. Lat. 10, 797.
-
2 Sibylla
Sibylla, ae, f. (Σίβυλλα, aus Σιος [= Διος] βουλή, eig. Gottesraterin), die Weissagerin und Priesterin des Apollo, die Sibylle, deren zehn bekannt sind, s. Varro b. Lact. 1, 6, 7 sqq.: Sibyllarum carmina, Lact. 2, 8, 48. – In der röm. Sage vorzüglich die zu Kumä, zur Zeit des Äneas, Verg. Aen. 6, 10. Ov. met. 14, 104 u.a. – eine andere kumäische, der die sogen. sibyllinischen Bücher (libri Sibyllini, alte Weissagungen) zugeschrieben werden, die dem Tarquinius von einer unbekannten Alten zum Kaufe angeboten, dann auf dem Kapitol verwahrt und in Bedrängnissen des Staates von einem besonderen Kollegium (anfangs duoviri, dann decemviri und quindecimviri, s. d.) nachgeschlagen wurden (s. Gell. 1, 19; etwas anders erzählt bei Plin. 13, 88), Cic. de nat. deor. 3, 5. Liv. 38, 45, 3. – ⇒ Auch Sibulla geschr., Val. Max. 1, 5 ext. 1. ed. Halm. Tac. ann. 6, 12 cod. M u. ed. Nipp. Vgl. Sibyllinus. – Dav. Sibyllīnus, a, um, sibyllinisch (Sibylla), sacerdos, Cic.: vaticinatio, Cic.: carmina, Lact.: libri, Cic. u.a.: libros Sibyllinos adire, Liv., inspicere, Frontin.: diess. auch fata, Cic.: absol., in Sibyllinis (verst. libris), Cic. de div. 2, 112. – ⇒ Auch Sibullini libri geschr., Fast. Praen. Apr. 4 im Corp. inscr. Lat. 12. p. 235. Corp. inscr. Lat. 10, 797. -
3 Sibylla
Sĭbylla (in many MSS. and edd. Sĭbul-la, e. g. Tac. A. 6, 18 Ritter), ae, f.,= Sibulla, a female soothsayer, a prophetess, Sibyl, Varr. ap. Lact. 1, 6, 7; Aug. Civ. Dei, 18, 23; Lact. 2, 8, 48; Verg. A. 5, 735:has (litteras), credo, nisi Sibylla legerit, Interpretari alium potesse neminem,
Plaut. Ps. 1, 1, 23: terrae vis Pythiam Delphis incitabat: naturae Sibyllam. Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. ib. 1, 18, 34.—In Roman mythology, the most celebrated is the Sibyl at Cumae, in the service of Apollo;in the time of Æneas,
Ov. M. 14, 104 sq.; 14, 154; 15, 712; Verg. A. 6, 10; 6, 98.—A later Sibyl in the time of Tarquinius Superbus, whose predictions were deposited in the Capitol, and in time of danger were consulted by a college of priests, appointed for that special purpose (at first duumviri, afterwards decemviri and quindecemviri, v. h. vv.), Lact. 1, 6; Gell. 1, 19, 1 sqq.; Plin. 13, 13, 27, § 88; Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Div. 1, 43, 97 sq.; id. Rab. Post. 2, 4; id. Fam. 1, 7, 4; Liv. 38, 45; Serv. ad Verg. A. 3, 445; Isid. Orig. 8, 8.—A later Sibyl, burnt by Stilicho, Rutil. Itin. 2, 51; cf. Becker, Antiq. 4, p. 49 sq.—Hence, Sĭ-byllīnus (written SIBVLLIN., Inscr. Orell. 2276, p. 394, and Calend. Praenest. M. Apr. ib. tom. ii. p. 389), a, um, adj., of or belonging to the Sibyl, Sibylline: libri, Varr. l. l.; Gell. l. l.; Varr. L. L. 6, § 15 Müll.; Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108; Liv. 5, 13; 7, 27; 22, 9; 29, 10; 36, 37; 41, 21 al. (they are called simply libri in Liv. 3, 10; 21, 62; 22, 1; 22, 36; 22, 57;and libri fatales,
id. 22, 10):vaticinationes,
Cic. N. D. 2, 3, 10:versus,
id. Div. 1, 2, 4; Hor. C. S. 5:fata,
Cic. Cat. 3, 4, 9. -
4 Sibylla
ae f.Сивилла, прорицательница ( omnes feminae vales Sibyllae sunt a veteribus nuncupatae Lact); из римских сивилл была наиболее известна Кумская, по преданию, пророчившая ещё Энею и дожившая до баснословного возраста; в Риме, со времени Тарквиния Гордого, хранились libri sibyllini, к которым в критические для государства времена обращались за советом (libros adire, consulere или inspicere Vr, C, V, O, AG) -
5 Hellespontus
Hellēspontus, ī, m. (Ἑλλήςποντος) I) das Meer der Helle = die schmale Stelle der Meerenge zwischen Sestus u. Abydus bis nach Dardanus hin, der Hellespont, über den Xerxes auf seinem Zuge nach Griechenland eine Brücke schlug, Cic. de fin. 2, 112. Ov. met. 13, 407. – II) übtr., der an der Meerenge gelegene Küstenstrich, sowohl auf europäischer als auf asiatischer Seite, ja sogar die beiderseitige Küste der Propontis, Cic. ep. 13, 53, 2; II. Verr. 1, 63: Acc. loc. Hellespontum (nach dem H.), Nep. Paus. 2, 1; Ages. 4, 4. Liv. 37, 31 6: meton. = die Bewohner dieses Küstenstriches, Nep. Timoth. 3, 1 – Dav.: A) Hellēspontiacus, a, um (Ἑλληςποντιακός), hellespontisch, Priapus (weil in Lampsakus am Hellespont geboren u. verehrt), Verg.: deus = Priapus, Ov.: proelia, Amm. – B) Hellēspontiās, ae, Akk. ān, m. (Ἑλληςποντιάς), bei einigen Alten = caecias, Plin. 2, 121. – C) Hellēsponticus, a, um, hellespontisch, fretum, Mela 1, 2, 2 (1. §10). Sibylla, Varro fr. ( bei Lact. 1, 6, 12): s atrapia, Iul. Val. 3, 58 (34). – D) Hellēspontius, a, um (Ἑλληςπόντιος), hellespontisch, ora, Catull. 18, 4: Sibylla, Lact. epit. 5, 1. – subst., Hellēspontius, iī, m., ein Anwohner des Hellespont, Cic. ep. 13, 53, 2: Plur., Plin. 5, 123.
-
6 Hellespontus
Hellēspontus, ī, m. (Ἑλλήςποντος) I) das Meer der Helle = die schmale Stelle der Meerenge zwischen Sestus u. Abydus bis nach Dardanus hin, der Hellespont, über den Xerxes auf seinem Zuge nach Griechenland eine Brücke schlug, Cic. de fin. 2, 112. Ov. met. 13, 407. – II) übtr., der an der Meerenge gelegene Küstenstrich, sowohl auf europäischer als auf asiatischer Seite, ja sogar die beiderseitige Küste der Propontis, Cic. ep. 13, 53, 2; II. Verr. 1, 63: Acc. loc. Hellespontum (nach dem H.), Nep. Paus. 2, 1; Ages. 4, 4. Liv. 37, 31 6: meton. = die Bewohner dieses Küstenstriches, Nep. Timoth. 3, 1 – Dav.: A) Hellēspontiacus, a, um (Ἑλληςποντιακός), hellespontisch, Priapus (weil in Lampsakus am Hellespont geboren u. verehrt), Verg.: deus = Priapus, Ov.: proelia, Amm. – B) Hellēspontiās, ae, Akk. ān, m. (Ἑλληςποντιάς), bei einigen Alten = caecias, Plin. 2, 121. – C) Hellēsponticus, a, um, hellespontisch, fretum, Mela 1, 2, 2 (1. §10). Sibylla, Varro fr. ( bei Lact. 1, 6, 12): s atrapia, Iul. Val. 3, 58 (34). – D) Hellēspontius, a, um (Ἑλληςπόντιος), hellespontisch, ora, Catull. 18, 4: Sibylla, Lact. epit. 5, 1. – subst., Hellēspontius, iī, m., ein Anwohner des Hellespont, Cic. ep. 13, 53, 2: Plur., Plin. 5, 123.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Hellespontus
-
7 Cimmerius
a, um1) [ Cimmerii ] киммерийский ( Bosporus PM)[ к Cimmerii 1.] мрачный, тёмный, непроглядный (tenebrae Lact, Amm)Cimmerii lacus Tib = — подземный мир -
8 Delphis
-
9 Cimmerium
-
10 Delphi
Delphī (Delfī), ōrum, m. (Δελφοί), die wegen des Apollo-Orakels berühmte Stadt in Phocis am Parnassus, j. Kastri, Pacuv. tr. 121. Plaut. Pseud. 480. Varro sat. Men. 152. Cic. de div. 1, 37. – Dav.: A) Delphī, ōrum, m. (Δελφοί, οἱ), die Einw. von Delphi, die Delphier, Catull. 64, 392. Iustin. 24, 7 sq. Ulp. dig. 50, 1, 1. § 2. – B) Delphicus (Delficus), a, um (Δελφικός), delphisch, tellus, Delphi, Ov.: Apollo, Enn., Plin. u. Min. Fel.; ders. deus D., Nep.; bl. Delphicus, Ov.: oracula, Cic.: cortina, Val. Max. u. Plin.: ales, der Rabe, Petron.: mensa, nach Art des delphischen Dreifußes gearbeiteter Prunktisch, Cic.: ders. subst. bl. Delphica (Delfica), ae, f., Mart. 12, 66, 7. Paul. sent. 3, 6, 56. Paul. dig. 33, 10, 3 pr. Porphyr. Hor. sat. 1, 6, 116. Schol. Iuven. 3, 204. – dav. Adv. Delphicē, nach Art des delphischen Orakels, canere (weissagen), Varro sat. Men. 320. – C) Delphicola, ae, m. (Delphi u. colo), Delphi bewohnend, Beiname Apollos, Auson. Technop. (XXVII) de hist. 5. p. 136 Schenkl. – D) Delphis, idis, Akk. ida, f. (Δελφίς), die Delphierin, d.i. die weissagende Pythia zu Delphi, Mart. 9, 43, 4: attrib. = delphisch, Sibylla, Lact. 1, 6. § 7 u. 9; epit. 5, 1.
-
11 Libya
Libya, ae, f. u. Libyē, ēs, f. (Λιβύη), Libyen, der den Alten bekannte nördlichste Küstenstrich Afrikas, der über Ägypten bis zur Einfahrt des Arabischen Meerbusens reicht u. gegen den Atlas sich abspitzt, reich an wilden Tieren, Form Libya, Plaut. Curc. 446. Cic. de nat. deor. 1, 101. Verg. georg. 3, 249: Libya Mareotis, zwischen Ägypten u. den Syrten, Plin. 5, 39: Form Libye, Ov. met. 2, 237. Lucan. 2, 164 u.a. Sil. 1, 194 u.a. Mart. 3, 77, 4 u.a. Colum. 7, 1, 2 (Abl. Libye). – Dav.: 1) Libs, Libis, m. (Λίψ, Λιβός), libysch, subst., a) ein Libyer, Sidon. carm. 9, 94 (für Antaeus). – b) (sc. ventus) = Africus, der Westsüdwestwind, Plin. 2, 119 (wo griech. Akk. Liba). Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 76. Serv. Verg. Aen. 1, 22: auch lips geschr., Sen. nat. qu. 5, 16, 5. Suet. fr. § 151. p. 231 R. Veget. mil. 4, 38. p. 155, 12 L2. – 2) Libycus, a, um (Λιβυκός), libysch, afrikanisch, Sibylla, Lact.: lapilli, Marmorstückchen aus numidischem Marmor, Hor.: mare, das Meer bei Afrika, Plin.: cursus, Befahren des Libyschen Meeres, Verg.: fera, Löwin, Ov.: calores, Calp.: subst. Libycī, ōrum, m., die Karthager, Sil. – 3) Libys, yos, Akk. yn, m. (Λίβυς), libysch, ductor, Hannibal, Sil. – subst., Libys, ein Libyer, Ov.: Plur. Libyes, Sall. u.a.; griech. Abl. Libysin, Symm. orat. 2, 17. – 4) Libyssa, ae, f. (Λίβυσσα), libysch, arenae, Catull.: terra, Lucan.: citrus, Varro fr.: ficus, Colum.: gens, Sil. – 5) Libystīnus, a, um (Λιβυστινος), libystinisch, libysch, montes, Catull. 60, 1. – 6) Libystis, idis, f. (Λιβυστίς), libysch, ursa, Verg. Aen. 5, 37 u. 8, 368. – 7) Libyus, a, um, libysch, citrus, Varro: terra, Tac.
-
12 Cimmerium
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cimmerium
-
13 Delphi
Delphī (Delfī), ōrum, m. (Δελφοί), die wegen des Apollo-Orakels berühmte Stadt in Phocis am Parnassus, j. Kastri, Pacuv. tr. 121. Plaut. Pseud. 480. Varro sat. Men. 152. Cic. de div. 1, 37. – Dav.: A) Delphī, ōrum, m. (Δελφοί, οἱ), die Einw. von Delphi, die Delphier, Catull. 64, 392. Iustin. 24, 7 sq. Ulp. dig. 50, 1, 1. § 2. – B) Delphicus (Delficus), a, um (Δελφικός), delphisch, tellus, Delphi, Ov.: Apollo, Enn., Plin. u. Min. Fel.; ders. deus D., Nep.; bl. Delphicus, Ov.: oracula, Cic.: cortina, Val. Max. u. Plin.: ales, der Rabe, Petron.: mensa, nach Art des delphischen Dreifußes gearbeiteter Prunktisch, Cic.: ders. subst. bl. Delphica (Delfica), ae, f., Mart. 12, 66, 7. Paul. sent. 3, 6, 56. Paul. dig. 33, 10, 3 pr. Porphyr. Hor. sat. 1, 6, 116. Schol. Iuven. 3, 204. – dav. Adv. Delphicē, nach Art des delphischen Orakels, canere (weissagen), Varro sat. Men. 320. – C) Delphicola, ae, m. (Delphi u. colo), Delphi bewohnend, Beiname Apollos, Auson. Technop. (XXVII) de hist. 5. p. 136 Schenkl. – D) Delphis, idis, Akk. ida, f. (Δελφίς), die Delphierin, d.i. die weissagende Pythia zu Delphi, Mart. 9, 43, 4: attrib. = delphisch, Sibylla, Lact. 1, 6. § 7 u. 9; epit. 5, 1. -
14 Libya
Libya, ae, f. u. Libyē, ēs, f. (Λιβύη), Libyen, der den Alten bekannte nördlichste Küstenstrich Afrikas, der über Ägypten bis zur Einfahrt des Arabischen Meerbusens reicht u. gegen den Atlas sich abspitzt, reich an wilden Tieren, Form Libya, Plaut. Curc. 446. Cic. de nat. deor. 1, 101. Verg. georg. 3, 249: Libya Mareotis, zwischen Ägypten u. den Syrten, Plin. 5, 39: Form Libye, Ov. met. 2, 237. Lucan. 2, 164 u.a. Sil. 1, 194 u.a. Mart. 3, 77, 4 u.a. Colum. 7, 1, 2 (Abl. Libye). – Dav.: 1) Libs, Libis, m. (Λίψ, Λιβός), libysch, subst., a) ein Libyer, Sidon. carm. 9, 94 (für Antaeus). – b) (sc. ventus) = Africus, der Westsüdwestwind, Plin. 2, 119 (wo griech. Akk. Liba). Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 76. Serv. Verg. Aen. 1, 22: auch lips geschr., Sen. nat. qu. 5, 16, 5. Suet. fr. § 151. p. 231 R. Veget. mil. 4, 38. p. 155, 12 L2. – 2) Libycus, a, um (Λιβυκός), libysch, afrikanisch, Sibylla, Lact.: lapilli, Marmorstückchen aus numidischem Marmor, Hor.: mare, das Meer bei Afrika, Plin.: cursus, Befahren des Libyschen Meeres, Verg.: fera, Löwin, Ov.: calores, Calp.: subst. Libycī, ōrum, m., die Karthager, Sil. – 3) Libys, yos, Akk. yn, m. (Λίβυς), libysch, ductor, Hannibal, Sil. – subst., Libys, ein Libyer, Ov.: Plur. Libyes, Sall. u.a.; griech. Abl. Libysin, Symm. orat. 2, 17. – 4) Libyssa, ae, f. (Λίβυσσα), libysch, arenae, Catull.:————terra, Lucan.: citrus, Varro fr.: ficus, Colum.: gens, Sil. – 5) Libystīnus, a, um (Λιβυστινος), libystinisch, libysch, montes, Catull. 60, 1. – 6) Libystis, idis, f. (Λιβυστίς), libysch, ursa, Verg. Aen. 5, 37 u. 8, 368. – 7) Libyus, a, um, libysch, citrus, Varro: terra, Tac. -
15 Sibulla
Sĭbylla (in many MSS. and edd. Sĭbul-la, e. g. Tac. A. 6, 18 Ritter), ae, f.,= Sibulla, a female soothsayer, a prophetess, Sibyl, Varr. ap. Lact. 1, 6, 7; Aug. Civ. Dei, 18, 23; Lact. 2, 8, 48; Verg. A. 5, 735:has (litteras), credo, nisi Sibylla legerit, Interpretari alium potesse neminem,
Plaut. Ps. 1, 1, 23: terrae vis Pythiam Delphis incitabat: naturae Sibyllam. Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. ib. 1, 18, 34.—In Roman mythology, the most celebrated is the Sibyl at Cumae, in the service of Apollo;in the time of Æneas,
Ov. M. 14, 104 sq.; 14, 154; 15, 712; Verg. A. 6, 10; 6, 98.—A later Sibyl in the time of Tarquinius Superbus, whose predictions were deposited in the Capitol, and in time of danger were consulted by a college of priests, appointed for that special purpose (at first duumviri, afterwards decemviri and quindecemviri, v. h. vv.), Lact. 1, 6; Gell. 1, 19, 1 sqq.; Plin. 13, 13, 27, § 88; Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Div. 1, 43, 97 sq.; id. Rab. Post. 2, 4; id. Fam. 1, 7, 4; Liv. 38, 45; Serv. ad Verg. A. 3, 445; Isid. Orig. 8, 8.—A later Sibyl, burnt by Stilicho, Rutil. Itin. 2, 51; cf. Becker, Antiq. 4, p. 49 sq.—Hence, Sĭ-byllīnus (written SIBVLLIN., Inscr. Orell. 2276, p. 394, and Calend. Praenest. M. Apr. ib. tom. ii. p. 389), a, um, adj., of or belonging to the Sibyl, Sibylline: libri, Varr. l. l.; Gell. l. l.; Varr. L. L. 6, § 15 Müll.; Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108; Liv. 5, 13; 7, 27; 22, 9; 29, 10; 36, 37; 41, 21 al. (they are called simply libri in Liv. 3, 10; 21, 62; 22, 1; 22, 36; 22, 57;and libri fatales,
id. 22, 10):vaticinationes,
Cic. N. D. 2, 3, 10:versus,
id. Div. 1, 2, 4; Hor. C. S. 5:fata,
Cic. Cat. 3, 4, 9. -
16 Sibyllinus
Sĭbylla (in many MSS. and edd. Sĭbul-la, e. g. Tac. A. 6, 18 Ritter), ae, f.,= Sibulla, a female soothsayer, a prophetess, Sibyl, Varr. ap. Lact. 1, 6, 7; Aug. Civ. Dei, 18, 23; Lact. 2, 8, 48; Verg. A. 5, 735:has (litteras), credo, nisi Sibylla legerit, Interpretari alium potesse neminem,
Plaut. Ps. 1, 1, 23: terrae vis Pythiam Delphis incitabat: naturae Sibyllam. Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. ib. 1, 18, 34.—In Roman mythology, the most celebrated is the Sibyl at Cumae, in the service of Apollo;in the time of Æneas,
Ov. M. 14, 104 sq.; 14, 154; 15, 712; Verg. A. 6, 10; 6, 98.—A later Sibyl in the time of Tarquinius Superbus, whose predictions were deposited in the Capitol, and in time of danger were consulted by a college of priests, appointed for that special purpose (at first duumviri, afterwards decemviri and quindecemviri, v. h. vv.), Lact. 1, 6; Gell. 1, 19, 1 sqq.; Plin. 13, 13, 27, § 88; Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Div. 1, 43, 97 sq.; id. Rab. Post. 2, 4; id. Fam. 1, 7, 4; Liv. 38, 45; Serv. ad Verg. A. 3, 445; Isid. Orig. 8, 8.—A later Sibyl, burnt by Stilicho, Rutil. Itin. 2, 51; cf. Becker, Antiq. 4, p. 49 sq.—Hence, Sĭ-byllīnus (written SIBVLLIN., Inscr. Orell. 2276, p. 394, and Calend. Praenest. M. Apr. ib. tom. ii. p. 389), a, um, adj., of or belonging to the Sibyl, Sibylline: libri, Varr. l. l.; Gell. l. l.; Varr. L. L. 6, § 15 Müll.; Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108; Liv. 5, 13; 7, 27; 22, 9; 29, 10; 36, 37; 41, 21 al. (they are called simply libri in Liv. 3, 10; 21, 62; 22, 1; 22, 36; 22, 57;and libri fatales,
id. 22, 10):vaticinationes,
Cic. N. D. 2, 3, 10:versus,
id. Div. 1, 2, 4; Hor. C. S. 5:fata,
Cic. Cat. 3, 4, 9. -
17 veneror
veneror, ātus sum, ārī (1. venus), I) mit religiöser Scheu verehren, hoch verehren, anbeten, deos sancte, Cic.: eosdem deos colere venerarique, Lact.: ven. aes aut lapidem, Lact.: lapidem pro deo, Cic.: Augustum, Hor.: coetum illum manu, mit der H. seine Ehrfurcht bezeigen, Tac.: amicos, Ov.: regem, Nep. u. Tac.: memoriam alcis, Tac.: dea veneranda et nescio an praecipuis et exquisitis sacrificiis colenda, Val. Max.: venerandum Alexandriae numen, Firm.: vir studio praestantis officii privatim sibi venerandus, der ein Gegenstand seiner persönlichen Verehrung sein mußte, Val. Max – II) meton., jmd. ehrerbietig bitten, anflehen, alqm, Plaut.: deos multa (sehr), Caecin. in Cic. ep.: deos quinque bubus, Hor.: nihil horum veneror, bitte, flehe, Hor.: te, Iuppiter optime maxime, te, Quirine, precor venerorque (flehe ich in heiligem Gebete an), ut ne... sinatis, Tac. hist. 4, 58 extr.: vos precor venerorque veniamque peto feroque, uti (= ut) etc., Liv. 8, 9, 7: m. doppelt. Akk., quaeque vos bobus veneratur albis clarus Anchisae Venerisque sanguis, um was euch anfleht, Hor. carm. saec. 49. – / parag. Infin. venerarier, Prud. ham. 103; perist. 3, 211. – Partiz. veneratus passiv = verehrt, angebetet, venerata Ceres, Hor. sat. 2, 2, 124: Sibylla, Verg. Aen. 3, 460. Vgl. venero no. I. – PAdi. venerandus s. bes.
-
18 veneror
veneror, ātus sum, ārī (1. venus), I) mit religiöser Scheu verehren, hoch verehren, anbeten, deos sancte, Cic.: eosdem deos colere venerarique, Lact.: ven. aes aut lapidem, Lact.: lapidem pro deo, Cic.: Augustum, Hor.: coetum illum manu, mit der H. seine Ehrfurcht bezeigen, Tac.: amicos, Ov.: regem, Nep. u. Tac.: memoriam alcis, Tac.: dea veneranda et nescio an praecipuis et exquisitis sacrificiis colenda, Val. Max.: venerandum Alexandriae numen, Firm.: vir studio praestantis officii privatim sibi venerandus, der ein Gegenstand seiner persönlichen Verehrung sein mußte, Val. Max – II) meton., jmd. ehrerbietig bitten, anflehen, alqm, Plaut.: deos multa (sehr), Caecin. in Cic. ep.: deos quinque bubus, Hor.: nihil horum veneror, bitte, flehe, Hor.: te, Iuppiter optime maxime, te, Quirine, precor venerorque (flehe ich in heiligem Gebete an), ut ne... sinatis, Tac. hist. 4, 58 extr.: vos precor venerorque veniamque peto feroque, uti (= ut) etc., Liv. 8, 9, 7: m. doppelt. Akk., quaeque vos bobus veneratur albis clarus Anchisae Venerisque sanguis, um was euch anfleht, Hor. carm. saec. 49. – ⇒ parag. Infin. venerarier, Prud. ham. 103; perist. 3, 211. – Partiz. veneratus passiv = verehrt, angebetet, venerata Ceres, Hor. sat. 2, 2, 124: Sibylla, Verg. Aen. 3, 460. Vgl. venero no. I. – PAdi. venerandus s. bes. -
19 contionor
cōntiōnor, ātus sum, ārī depon. [ contio ]1) составлять собрание, собираться L2) произносить речь ( в народном собрании) (adversus aliquem L; ad populum Su; apud milites Cs; ex turri alta C)3) объявлять всенародно, обнародовать, извещать публично, возвещатьcontionatus est se non siturum C — он заявил, что не позволит4) предвещать (hoc futurum Sibylla contionata est Lact) -
20 celeber
celeber, bris, bre, u. (selten) celebris, e (s. unten a. E.), Abl. ī, Adi. m. Compar. u. Superl. (κέλλω), zahlreich, I) v. Orten, Versammlungen usw.: A) eig.: a) = viel od. zahlreich besucht, belebt (Ggstz. desertus, derelictus, secretus), locus, Cic.: regio, Cornif. rhet.: portus, Cic.: oraculum, Cic.: celebre et frequens (volkreicher) emporium, Liv.: celeberrimus virorum mulierumque conventus, Cic.: nunc sicca prius celeberrima fontibus (quellreichste) Ide, Ov. – b) = volkreich, bevölkert, belebt, urbes, oppidum, Tac.: celeberrimi colles, Frontin. – B) übtr.: 1) durch zahlreiche Versammlung, Aufzüge, Deputationen usw. gefeiert, verherrlicht, feierlich, funus fit regium, magis amore civium et caritate, quam curā suorum celebre, Liv.: celeberrima populi Romani gratulatio, Cic.: cum diem festum de fastis sustulissent celeberrimum et sanctissimum, Cic.: ex multis diebus, quos in vita celeberrimos et laetissimos viderit, Cic. – 2) viel besprochen, viel gehört, gefeiert (in Prosa seit Liv., s. Kühner Cic. Tusc. 5, 9), a) v. Lebl.: celebre est apud nos imperium tuum, Plaut.: res totā Siciliā celeberrima atque notissima, Cic.: celebre per Italiam responsum, Liv.: famam inter barbaros celebrem esse (es gehe überall unter den B. die Sage) Philippum occisum, Liv.: magis celebre nomen, der öfter gehörte Name, Liv.: celebre ad posteros nomen, Liv.: Maenii celebre nomen laudibus fuit, wurde oft mit Lob genannt, Liv.: duo celeberrimi nominis duces, des gefeierten Namens = sehr gefeierte, Liv. – b) von Pers., gefeiert = berühmt, clarissimarum urbium excidio celeberrimi viri, Liv.: per omnium annalium monumenta celebres nominibus, gefeierten Namens, Liv.: gentis Aquitanae celeber Messala triumphis, Tibull.: c. tribunus plebis opibus, gratiā, amicitiis, Vell.: Remmius Palaemon grammaticā arte celeber, Plin.: magicae artis magis professione quam scientiā celeber, Curt.: m. 2. Sup., Diardines minus celeber auditu est, Curt. 8, 9 (30), 8: m. Infin., Catane generasse pios quondam celeberrima fratres, Sil. 14, 197: absol., Diana, Hor.: duces, Vell.: Sibylla Erythraea inter ceteras celebrior ac nobilior habetur, Lact. – neutr. celebre adv., Greg. Tur. hist. Franc. 1, 7. – II) = creber, oft vorkommend, häufig vorhanden, lapis celeber trans maria et quondam in Campania, Plin. 34, 2. – od. oft wiederholt, oft gebraucht, celebri gradu, Acc. tr. 24: vox celeberrima, Ov. ex Pont. 1, 9, 25: verba celeberrima, Ov. art. am. 2, 705. – / celebris als masc. bei Cornif. rhet. 2, 7. Mela 1, 13, 1 (1. § 70). Tac. ann. 2, 88 u. ö. (s. Ernesti u. Nipperd. z. St.). Gell. 17, 21, 10. Apul. met. 2, 12. – Abl. des Femin. nach der 1. Dekl., in acie celebra, *Pacuv. tr. 168.
- 1
- 2